วันแรกที่ไปสอน ...ตอนเย็นสอนเสร็จเดินมาเอารถที่โรงจอดเพื่อจะกลับมาเรียน ก็มีเด็กผู้ชายชั้นป.3 คนนึง เดินออกมาจากห้องแล้วพูดว่า
"ครู ๆ หลบบ้านแล้วเน๊าะ ?.. "
"คับ ครูกลับแล้ว ต้องรีบกลับไปเรียน "
"แล้วต่อเช้ามาหล่าวม่าย"
"มาคับ มาทุกวันเลย "
เมื่อการสนทนาจบลง ฉันก็ขับรถออกจากโรงรถ แต่เด็กชายคนนั้นยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขาได้ตะโกนเรียกฉันอีกครั้ง "ครูๆ บ๊าย บาย " พร้อมกับโบกมือลาและรอยยิ้มพิมพ์ใจ ด้วยท่าที วาจา และสำเนียงที่ฟังดูเหน่อๆ ฉันก็อดที่จะขำเขาไม่ได้ ฉันขับรถออกจากโรงเรียนมาได้สักพักหนึ่งแล้ว แต่ระหว่างทางยังคิดถึงเด็กชายคนนั้น คิดถึงคำพูดของเขาและมันจะดังก้องอยู่ในหัวใจของฉันไปอีกนาน...
" ครู ๆ หลบบ้านแล้วเน๊าะ "
เด็กชายคนนั้นจะรู้รึเปล่านะว่าคำว่า "ครู" ที่เขาเรียกฉัน ในความรู้สึกฉันมันยิ่งใหญ่และมีค่าขนาดไหน
ฉันบอกตัวเอง ...วันนี้ฉันเป็นครูของเขา แม้จะเป็นแค่ครูฝึกสอน แต่ฉันก็ได้สัมผัสกับอะไรบางอย่าง ที่มีผลต่อความรู้สึก ความคิด การปฏิบัติ และการให้คุณค่าของการเป็นครู แต่ฉันยังไม่พร้อมที่จะอธิบายในเวลานี้ เพราะต้องใช้เวลาอีกช่วงหนึ่งเพื่อพิสูจน์ให้แน่ใจ แล้วสักวันคงจะได้รู้กัน .... (ฉันจึงมาหาความหมาย)
พูดกับตัวเอง ....วันนี้ฉันเป็นครูของเด็กๆที่นี้ ที่วัดสามกอง แล้ววันหน้าหล่ะ วันที่ฉันเรียนจบ ฉันยังจะได้เป็นครูของเด็กๆ อีกรึเปล่านะ ? เป็นคำถามที่ต้องเฝ้ารอคำตอบ ...และฉันก็จะพยายามทำให้คำตอบที่ฉันต้องการเป็นจริงให้ได้ ... ครูเปิ้ล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น